رویکرد انسان‌گرایانه

یکی دیکر از رویکردهای درمانی در روانشناسی رویکرد انسان‌گرایانه است. این رویکرد بر خلاقیت، خودشکوفایی و آزادی انسان تأکید دارد. انسان‌گرایان بر این باورند که انسان‌ها ذاتاً خوب هستند و تمایل به رشد و پیشرفت دارند. رویکرد انسان‌گرایانه به عنوان یکی از مهمترین و تأثیرگذارترین رویکردهای درمانی در زمینه‌ی روانشناسی مطرح است. این رویکرد بر این ایده تمرکز دارد که فرد به عنوان یک موجود کامل و کامل‌ترین متخصص در زندگی خود شناخته می‌شود و قادر به تغییر و بهبود است. در بحث انسان‌گرایی، روانشناسانی چون آلپورت، جیمز، موری و راجز نقش دارند. از دیدگاه انسان گرایانه، مردم محصول گذشته، ناهشیار یا محیط نیستند. آن‌ها در جستجوی ظرفیت درونی خویش و خودشکوفایی، حق انتخاب دارند. مردم واحدهایی از شناخت ها، احساسات و آرزوها نیستند، بلکه موجوداتی واحد، یکپارچه و بی نظیر هستند. در دیدگاه انسان‌گرایی بر مریض بودن، انحراف‌ها یا برچسب‌های تشخیصی تأکید نمی‌شود، بلکه مهم، تلاش مثبت، خودشکوفایی، آزادی و طبیعی بودن است. در هر حال، انسان گرایی مقاومتی در برابر جبر اثباتی علم و مأمنی برای انسانیت ذاتی انسان‌هاست.